آموزش و پرورش در دولت تدبیر و امید

علیرضا جدایی 

مدیر مسئول نشریه نگاه وزارت آموزش و پرورش

توجه به معلمان و احیای مرجعیت آنها تنها به معیشت محدود نمی شود، ماباید درمدرسه هایمان حق اظهار نظر معلم ها را به رسمیت بشناسیم، باید از سکوت معلم عبور کنیم، باید با زبان احترام و تواضع با آنها گفتگو کنیم ...

 در دنیایى که اقتصاد دانش بنیان و قدرت فناورى،سرنوشت کشورها را رقم می زند، آموزش وپرورش
اهمیتى بنیادین دارد. ما باید از طریق آموزش وپرورش شرایطى براى همه فراهم کنیم که از این
طریق بتوان ضعف ها را به قوت و تهدیدها را به فرصت تبدیل کنیم و قطار نظام آموزشی را در ریل اعتدال و تدبیر وامید قرار دهیم .
متاسفانه در آموزش و پرورش با تغییر دولت ها و در میان آمد و رفت وزیران، وسیع ترین تغییرات همیشه در ساختار مقاطع تحصیلی رخ داده است. مهم ترین اتفاقی که ایجاد کرده ایم ، مدارس دولتى، نیمه دولتى، غیردولتی، نمونه مردمى، مشارکتى، شاهد، هیئت امنایى پدید آورده ایم و خانواده ها را دچار تشتت و نگرانى کرده ایم.
آن چه از تغیرات سطحی در نظام آموزشی رخ داده حیرت انگیز است. شتاب زدگی، تصمیمات
غیرکارشناسی، طرح های یک شبه، آموزش و پرورش را خم رنگرزی نگاه کردن، آفت آموزش و پرورش و بلای کیفیت است. وزیر آموزش و پرورش دکتر فانی، به درستی متوجه منشا بسیاری از نا کارآمدی ها شده است و با آسیب شناسی که انجام داده اند بیش از 700 چالش را در حوزه های مختلف شناسایی کرده اند .
وزیر محترم برنامه خود را به مجلس شورای اسلامی بر اساس کیفیت بخشی و نگاهی به این 700
آسیب ارائه کرده اند .ایشان به درستی در گام اول پرهیز از هر گونه شتابزدگی را در همه امور به مدیران اعلام کرده وتاکید نموده اند بدون پیوست طرح توجیهی ونظرات کارشناسی و اجرای آزمایشی هیچ طرحی را در سطح کلان اجرایی نکنند .
این رویکرد بدون شک مانع از تکرار شتابزدگی و سطح نگری در مدیریت ها و ارتقا جایگاه کارشناسان
و نظر کارشناسی در برنامه ریزی ها می شود . آموزش در مدرسه دو رکن اصلى دارد، معلم و
دانش آموز که این دو بر بستر امکانات آموزشى، کتب درسى، برنامه درسى پنهان، تأکیدات نظام آموزشى و شرایط فردى خودشان حرکت مى کنند. رکن اول آموزش و پرورش دانش آموزان عزیز
هستند. دانش آموز ما نیاز به مدرسه ای دارد که به او خوب زندگی کردن، خوب فکر کردن،ارزش های قرآنی، احترام به انسان ها، صلح و دوستی را یاد بدهد. مدرسه بچه های ما باید شاداب ،آرام وبا فضای گفت وگو،تعامل، آزمون و خطا و مهرورزی به هم باشد.
دانش آموزان ما علاوه بر معلم، آزمایشگاه هم نیازدارند. کار گاه هم نیاز دارند، هنر هم نیاز دارند.
وضعیت مدارس امروز چگونه است؟
کتابخانه و کار گاه و آزمایشگاه را از بچه ها گرفتن، شتابزده مقاطع تحصیلی را کم و زیاد کردن، مقاطع آموزشى را جابه جا کردن، قبض و بسط دادن ابتدایى و راهنمایى و متوسطه آن هم بدون آن که مستندات کارشناسانه و معقولى پشتیبان آن برنامه ها باشد، صدمات زیادى به نظام آموزشى ما وارد آورده است.
هزینه اى بسیارى بر دوش خانواده ها و نظام آموزشى و کشور گذارده و نهایتاً فراگیران ما را گیج و
سردرگم ساخته است. هر سال تحصیلى با یک تغییر اساسى آغاز شده است.
چه کسى مسئولیت این تغییرهاى شتابزده را باید به عهده بگیرد؟
کسی که امروز آمده است؟!
مسئول آموزش و پرورش باید دورنماى روشنى از آینده و برنامه هاى خود داشته باشد، به دور از سلیقه ها و تمایلات و انگیزه هاى فردى وجناحی تصمیم بگیرد  ولو این که به کند روی و محافظه کاری متهم شود!
نتیجه کار بدون مطالعه و عجولانه و به اصطلاح غیر محافظه کارانه می شود، تبدیل کتابخانه و کارگاه و نمازخانه و آزمایشگاه به کلاس، نتیجه اش می شود، اجبار معلم ها به تدریس در جایی که نه تخصصشان هست و نه برای آن آموزش دیده اند. نتیجه اش می شود این که سرایدار وانباردار را به عنوان معلم ابتدایی روانه کلاس کنیم ،نتیجه اش می شود سردرگمی و نگرانی خانواده ها و آسیب دیدن اعتماد عمومی به آموزش وپرورش به عنوان بزرگترین سرمایه نظام جهوری اسلامی.
دکتر روحانی رئیس جمهور محترم می گویند:  « من قبول دارم هر نظام اجتماعى و سیاسى تأکیدات ایدئولوژیک و سیاسى روى آموزش و پرورش خود دارد، ولى در کشور ما نگاه سیاسى و ایدئولوژیک به آموزش و پرورش خیلى شدید است. عده ای می خواهند کاستی ها و ناکارآمدی ها در بقیه عرصه ها را با تغییر ذهنیت فرزندان مردم در مدارس جبران کنند. برخى فکر می کنند نظام آموزشى کارکرد اولش در خدمت دستگاه سیاسى بودن است، ولى این طور نیست. دستگاه های دیگر، اگر درکارشان ناکارآمد باشند، قادر نیستند از طریق آموزش و پرورش تصور مردم را تغییر دهند. »
این نگاه رئیس جمهور به آموزش و پرورش را باید ارج نهاد و در راستای اجابت این دغدغه بهتر است
که آموزش و پرورش را از سیاست زدگی و طمع کاری های جناح ها و گروه ها دور نگه داشت و از همه بخواهیم که با یک نگاه ملی ودرراستای سیاست کلان نظام و رهبرمعظم انقلاب از آموزش و پرورش مراقبت و حمایت کنند.
رکن دوم، معلم های نجیب، شریف، قانع و همراهان همیشگی نظام و انقلاب هستند :
جامعه ما تصورى آرمانى از معلم ساخته و دائم انتظاراتى از او دارد، ولى متناسب با انتظاراتش به
معلم اهمیت و امکانات نمى دهد. معلم ها به این که دائم آن ها را با عبارات عاشقانه و ادبى تقدیس کنیم نیاز ندارند. ..البته معلم های ما فهیم هستند وشرایط کشور را با توجه به گزارش رئیس
جمهور محترم به خوبی درک می کنند. ما باید برای منزلت ،هویت، کرامت وبهبود شرایط حرف های معلمی در کشورمان به دنبال برنامه هایی اثربخش باشیم. تا قدمی برای آنها برنداشته ایم جار وجنجال هم نکنیم. رئیس جمهور شرایط اقتصادی آموزش و پرورش را مرتبط با اقتصاد کشور دانسته است.
وزیر آموزش و پرورش دولت تدبیر و امید، در گام اول تصمیم به شناسایی فرصت های اقتصادی، منابع
جدید اقتصادی، بسترهای مشارکت دیگران در آموزش و پرورش گرفته است و امیدوار است که ماحصل این کار را ما ههای آینده معلمان آرام آرام احساس نمایند.
نکته دیگر این که توجه به معلمان و احیای مرجعیت آنها تنها به معیشت محدود نمی شود، ماباید در مدرسه هایمان حق اظهار نظر معلم ها را به رسمیت بشناسیم، باید از سکوت معلم عبور کنیم، باید با زبان احترام و تواضع با آنها گفت گو کنیم، چرا نباید کرسی های آزاد اندیشی که مطالبه رهبرانقلاب است از آموزش وپرورش شروع شود ؟
وزیر آموزش و پرورش، دکتر حسن روحانی گفته است ما باید از فرهنگ امنیتی حاکم بر نظام تعلیم و
تربیت به امنیت فرهنگی برسیم. به این برسیم که انگیزه در معلم و دانش آموز برای یاد دادن و یاد گرفتن بیشتر و بهتر شود و شورای معلمان و شوراهای دانش آموزی و گروه های آموزشی و علمی و انجمن اولیا و مربیان تقویت شود و حرف هایی که اگر از قول به فعل در آید می تواند زمینه ای برای تکریم معلمان شود.
در بدنه معلمان آموزش و پرورش، خبره ترین کارشناسان و مدیران کار آزموده تعلیم و تربیت،
وجود دارند. باید با کمک فرهنگیان عزیز و شریف ومشارکت خانواده ها، بستر توسعه اقتصادى لازم
براى سرمایه گذارى در آموزش و پرورش ایجاد شود. امیدواریم بتوانیم به گونه ای عمل کنیم که
آموزش و پرورش به عنوان شاه کلید دولت تدبیر وامید پاسخگوی حماسه سیاسی مردم شریف ایران و مجری امین و صادق فرامین رهبر معظم انقلاب و ریاست محترم جمهوری اسلامی ایران باشد.