اولویت چیست؟ گسترش تشکل ها و سازماندهی یا اعتراض و اعتصاب ؟!

 محمد روزبهانی - عضو شورای نویسندگان سخن معلم

 اشاره:

فرهنگیان در  چند سال گذشته ، از راه های مختلف به وضعیت معیشت خود اعتراض داشته اند؛ چه در رسانه ها و چه به صورت تجمع و تحصن در مدارس و ادارات آموزش و پرورش و حتی جلوی مجلس، اما این اعتراضات  نتیجه ی قابل لمسی  نداشته و فرهنگیان را به هدف شان که بهبود وضعیت اقتصادی و اجتماعی شان است ، نرسانده !

به تازگی دوباره بین بخشی از فرهنگیان زمزمه هایی  است مبنی بر اعتراض و اعتصاب !  اما در این زمینه بین  همه ی فرهنگیان با یکدیگر  و تشکل ها هماهنگی و هم رایی وجود ندارد. برخی اولویت را به اعتراض و اعتصاب می دهند و بعضی دیگر به گسترش تشکل ها و سازمان دهی.

سوال این است در این موقعیت اولویت چیست ؛ تشکل یابی و سازماندهی یا اعتصاب و اعتراض ؟!

 تعداد معلمان کشور بیش از یک میلیون نفر است. همه  آنها دارای تحصیلات دانشگاهی و بعضا تکمیلی هستند ، اما از وضعیت معیشتی مناسبی برخوردار نیستند. میزان درآمد معلمان در مقایسه با سایر کارمندان دولت و حتی سایر اقشار جامعه  کم است و این موضوع با عث نارضایتی اکثریت آنها شده است.

 دلایل درون گروهی و برون گروهی بسیاری در این زمینه تاثیر گذار است و از تاثیر گذار بودن اعتراض فرهنگیان کاسته است. از جمله  علل درون گروهی   می توان به موارد زیر اشاره کرد :

1-منفعل بودن اکثریت فرهنگیان کشور در رابطه با وضعیت معیشتی خود

2-نداشتن رسانه ی سراسری و تاثیر گذار

3- نبود یک تشکل قوی و سراسری که همه ی فرهنیگان بتوانند عضو آن شوند

دلایل برون گروهی مانند:

1- بی توجهی دولت و مجلس به  وضعیت معیشتی فرهنگیان

 2-  زیاد دانستن تعداد فرهنگیان توسط مسئولین و حتی بعضی از افراد جامعه

البته به نظر می رسد  مهمتر از دلایل برون گروهی،دلایل درون گروهی است که باعث شده اعتراضات فرهنگیان به نتیجه ی دلخواه نرسد.

فرهنگیان برای رسیدن به وضعیت مناسب معیشتی و منزلتی باید بتوانند دولت و مجلس را  قانع  و یا مجبور  نمایند به  وضعیت آنها توجه ویژه داشته باشد و این امر در صورتی امکان پذیر است که خواسته های به حق شان توسط یک تشکل سراسری و یک رسانه ی سراسری مانند روزنامه یا هفته نامه  پیگیری و بیان شود . این تشکل می تواند با عضویت رسمی حداقل پنجاه  هزار نفر از فرهنگیان سراسر شکل گیرد.  آموزش و پرورش دارای 700 منطقه  و ناحیه ی آموزش و پرورش است. اگر  این تشکل سراسری  بتواند در هر منطقه بین 50 تا 100 نفر از فرهنگیان را به عضویت در آورد و این تعداد از اعضا به طور فعال در عرصه ی فعالیت های صنفی و حتی سیاسی حضور داشته باشند به نیرویی تاثیر گذار برای رسیدن به خواسته های به حق و قانونی فرهنگیان تبدیل می شودند.  این هدف  دور از دسترس نیست. 50 تا 100 نفر در هر منطقه مجموعا در حدود 30  تا 60 هزار نفر می شود که در حدود 5 درصد از جمعیت فرهنگیان کشور است.  با حق عضویت  همین 5  درصد  (50 هزار نفر)  که بسیار اندک  است، مثلا در حدو پنج هزار  تومان در ماه ،می توان 250 میلیون تومان جمع آوری کرد تا در مصارفی مانند ،ایجاد یک رسانه ی قوی و موثر، برگزاری همایش ها  و نشست ها و سایر  هزینه های مورد نیاز تشکل  صرف شود.

فرهنگیان ابتدا باید نسبت به ایجاد یک تشکل  سراسری (که همه ی فرهنگیان را با هر عقیده  و نظری تحت پوشش قرار دهد)  اقدام نمایند و در کنار ایجاد تشکل  سراسری اقدام به راه اندازی رسانه (روزنامه  یا هفته نامه ) فراگیر نمایند .

البته در کنار این دو اقدام ضروری و اساسی ،شفافیت در اهداف و خواسته ها ضروری به نظر می رسد ،به صورتی که اهداف و خواست ها برای اکثریت فرهنگیان قابل فهم و جز اولویت هایشان باشد ، نه اینکه صرفا خواست های گروهی اندک از فرهنگیان پوشش داده شود. اهداف و خواسته ها بایست مورد تایید  اکثریت فرهنگیان کشور باشد.